Πατέρας Νικόλα: «Ήταν η δεύτερη βάφτισή του, τρελάθηκε με αυτά που έζησε»
Στο Yellow Radio 101,7 και στην εκπομπή «Box to Box» φιλοξενήθηκε ο Στράτος, πατέρας του μικρού Νικόλα που κέρδισε τις καρδιές των Αρειανών!
Ο Στράτος πήρε τον μικρό του γιο Νικόλα και από τη Χαλκίδα ανέβηκαν με το τρένο στη Θεσσαλονίκη, μόνο και μόνο για να δούνε τον Άρη, με τον μικρό να κερδίζει τις καρδιές των φίλων του Άρη και όχι μόνο!
Αναλυτικά όσα είπε στον Ιάσονα Μίσχο και τον Στράτο Μουζίνα:
Αρχικά για το πως βρέθηκε στη Χαλκίδα ανέφερε:
Είμαι γέννημα-θρέμα Θεσσαλονίκη, κατέβηκα στα Χανιά να γνωρίσω τη σύζυγο, κάναμε μία σχέση και μείναμε στη Χαλκίδα, από όπου είναι και η σύζυγος. Πήρα τη δύσκολη απόφαση να φύγω από τη Θεσσαλονίκη και να ζήσω κάτι διαφορετικό και έχει οδηγήσει σε πολύ ωραία πράγματα.
Για τον Νικόλα:
Είναι 4,5 χρονών όπως λέει και ο ίδιος, τον Απρίλιο θα γίνει πέντε χρονών. Από όταν γεννήθηκε οι νονοί του, του έκαναν εγγραφή στον Α.Σ., οπότε η πορεία του ήταν… προδιαγεγραμμένη. Έχουμε αφίσα στο δωμάτιο, έχουμε το σήμα του Άρη, όταν ήταν ακόμη πιο μικρός έλεγε ότι είναι… «Άης» και μετά σιγά-σιγά το «Άης» έγινε «Άρης».
Αλλά δεν μπορούσε να γίνει κάτι άλλο, όλοι όσοι είμαστε κοντά του από Θεσσαλονίκη είμαστε Άρης.
Για το αν είχε δει παιχνίδια του Άρη από την τηλεόραση:
Αρχικά το καλοκαίρι τον είχα στην αγκαλιά μου όταν πήγαμε στα πέναλτι στο ευρωπαϊκό. Ξεκίνησε να βλέπει τα πέναλτι και κάποια στιγμή τον κοιτάω και έκλαιγε.
Τον ρώτησα γιατί κλαίει, μου είπε ότι είναι επειδή χάσαμε. Προσπαθούσα να του εξηγήσω ότι και να χάνουμε κάποια φορά δεν πειράζει, ότι θα κερδίσουμε άλλες φορές. Ήταν τότε ένα πρώτο σκίρτημα.
Όσο περνούσε ο καιρός μέσα στη χρονιά ξεκίνησε να βλέπει στην τηλεόραση, του έλεγα ποιοι είναι οι γηπεδούχοι και ποιοι οι φιλοξενούμενοι και σιγά-σιγά ξεκίνησε να ενδιαφέρεται.
Έτσι βρήκα την ευκαιρία, του ανακοίνωσα ότι θα πάμε να δούμε τον Άρη στο μπάσκετ. Βέβαια… μου πήρε λίγο καιρό να του εξηγήσω γιατί μπορούμε να πηγαίνουμε στο μπάσκετ, αλλά όχι στο ποδόσφαιρο.
Πήγαμε στην μπουτίκ και στο μουσείο, αγοράσαμε πολλά πράγματα. Πήραμε μία σημαία, ένα μπλουζάκι και κάτι ρεσό που ήθελε να έχει με το σήμα του Άρη.
Τη σημαία την ήθελε για να την κουνάει στο γήπεδο, ένα ωραίο στιγμιότυπο ήταν ότι κουνούσε στην αρχή τη σημαία όποτε βάζαμε καλάθι, σιγά-σιγά κατάλαβε βέβαια ότι τα καλάθια δεν είναι γκολ και θα μπούνε πολλά και σταμάτησε να την κουνάει κάθε φορά.
Για το πως αντέδρασε ο μικρός όταν έμαθε ότι θα ανέβει στη Θεσσαλονίκη για να δει τον Άρη:
Ενθουσιάστηκε, ήθελε πολύ να το κάνει όλο αυτό, του άρεσε πολύ και ότι πήγαμε με τρένο. Το περίμενε πως και πως.
Για το πως το έζησε:
Τρελάθηκε, πήγαμε και είδαμε το πρώτο ημίχρονο του ποδοσφαίρου και μετά έζησε το ματς μέσα στο Nick Galis Hall. Προσπαθούσε να πει τα συνθήματα, ένιωθε τον παλμό, χοροπηδούσε, στο τέλος του αγώνα στα γιουχαρίσματα το έζησε με όλη του την ψυχή.
Η πιο ωραία στιγμή είναι κάποια στιγμή που γύρισε, με πήρε μία αγκαλιά και μου είπε «μπαμπά σε ευχαριστώ που με πήρες στο γήπεδο», κάθε φορά που το λέω ανατριχιάζω.
Βοήθησε πάρα πολύ και το ματς, ήταν συγκλονιστικό. Τρέλα, τρέλα, την επόμενη μέρα τραγουδούσε συνθήματα, έκανε μεταδόσεις, έλεγε για τον Άρη που κερδίζει την ΑΕΚ, τα πάντα.
Για τα σχόλια που λαμβάνουν:
Είμαστε πολύ περήφανοι για το παιδί, υπάρχει κόσμος που λέει ότι… θέλει πλέον να κάνει παιδί, ή ότι ήθελε κορίτσι και θέλει τώρα αγόρι.
Ενώ τέλος ανέφερε:
Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις ένα παιδί τόσο μακριά από την ομάδα, αλλά ο Νικόλας ευτυχώς δεν έδειξε εικόνα ότι πάει προς τα κάπου αλλού. Στις περισσότερες περιπτώσεις έτσι κι αλλιώς γεννιόμαστε Άρης. Όπως λέει και το σύνθημα «Για σένα χάνομαι, κανείς δεν ξέρει Άρη πως αισθάνομαι», κανείς δεν μπορεί να καταλάβει πως ζούμε την ομάδα, πως δακρύζουμε.
Ήταν μία δεύτερη βάφτιση που έπρεπε να γίνει και έγινε ιδανικά.
