Το πρόβλημα της «No Man’s Land» του Άρη (Wyscout Analysis)

Ο Άρης είναι καταδικασμένος να μην έχει στόχο όσο κάνει τα περισσότερα πράγματα «ok» και ελάχιστα -έως τίποτα- σε κορυφαίο επίπεδο.

Οι κιτρινόμαυροι με την αυγή του 2024 βρίσκονται σε μία πολύ δύσκολη κατάσταση, ξέροντας ότι πολύ δύσκολα θα μπορέσουν να διεκδικήσουν μία θέση στην πρώτη τετράδα του πρωταθλήματος. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;

Το πρόβλημα του Άρη είναι ότι βρίσκεται σε μία εξουθενωτική μέση κατάσταση, που δεν είναι αρκετά καλός για να χτυπήσει τους από πάνω, παρά το ότι είναι καλύτερος από τις από κάτω ομάδες.

Το ίδιο πράγμα συνέβαινε και πέρυσι, αλλά φέτος είναι ακόμη περισσότερο ορατό με την έλλειψη του στόχου της πέμπτης θέσης.

Πηγαίνοντας στο συνολικά κομμάτι ο Άρης είναι καλός σε πολλά πράγματα, δεν είναι όμως πουθενά ο καλύτερος, ενώ είναι σε ελάχιστες κατηγορίες στο top3.

Σε ότι αφορά την επίθεση, σε goals, expected goals, goals against και expected goals against ο Άρης είναι πέμπτος. Πέμπτος στην κατοχή, τέταρτος στα σουτ και τέταρτος στις προσπάθειες στο ένας εναντίων ενός,

Πηγαίνοντας στην άμυνα, ο Άρης είναι 4ος στις ομάδες που έχουν δεχθεί τα λιγότερα σουτ και το ποσοστό κερδισμένων μονομαχιών, είναι 7ος στο σύνολο κλεψιμάτων-επεμβάσεων και πολύ χαμηλά στις κερδισμένες εναέριες μονομαχίες.

Ουσιαστικά ο Άρης κάνει πολλά πράγματα καλά, τα περισσότερα καλύτερα από όλους κάτω από τη θέση του, αλλά χειρότερα από όλους πάνω από εκείνον.

Σε μεγάλο βαθμό το παραπάνω χαρακτηρίζει και το ρόστερ της ομάδας. Ο Άρης δεν έχει τόσο κακό ρόστερ. Πολλοί από τους παίκτες του έχουν σταθεί αξιοπρεπώς σε καλές ομάδες ή θα μπορούσαν να σταθούν άνετα σε οποιαδήποτε ομάδα της κατηγορίας. Ο ρόλος τους όμως θα ήταν συμπληρωματικός και όχι πρωταγωνιστικός.

Το Wyscout αξιολογεί όλους τους παίκτες του πρωταθλήματος ανά θέση. Ο Άρης έχει πέντε που βρίσκονται στην πρώτη οκτάδα της δικής τους.

Έχει τον τέταρτο καλύτερο τερματοφύλακα (Κουέστα), τον πέμπτο καλύτερο στόπερ (Φαμπιάνο), τον δεύτερο καλύτερο χαφ (Νταρίντα), τον όγδοο καλύτερο εξτρέμ (Σουλεϊμάνοφ) και τον καλύτερο σέντερ φορ (Μορόν).

Όλο αυτό είναι σίγουρα αρκετά για να μην τερματίζεις κάτω από Βόλους και Λάρισσες, είναι όμως αρκετό για το κάτι παραπάνω;

Η ΑΕΚ για παράδειγμα πέντε παίκτες έχει πέντε παίκτες μόνο στο Top-3 κάθε θέσης ενώ ο ΠΑΟΚ έχει τέσσερις στις θέσεις «1» και «2». Την ίδια στιγμή Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός πλησιάζουν τον διψήφιο αριθμό στα συνολικά Top-8 και ξεπερνάμε το διψήφιο αν ψάξουμε τους «εκπροσώπους τους» στο Top-10 όλων των θέσεων.

Πηγαίνοντας πιο κάτω υπάρχουν παίκτες του Άρη που είναι ψηλότερα από ότι άλλον ομάδων. Οντουμπάτζιο, Σαμόρα, Μπράμπετς, Μοντόγια, Βερστράτε δεν βρίσκονται σε άσχημες θέσεις και σίγουρα ο Άρης έχει πολλούς περισσότερους παίκτες στη μέση κάθε κατηγορίας -και σε καλύτερη θέση- σε σχέση με τις ομάδες από το «6» και κάτω.

Είναι ωραίες οι συζητήσεις περί ευθυνών που κάνουν μεταξύ τους οι παίκτες, αλλά σε γενικές γραμμές είναι ανούσιες, καθώς μετά από ένα σημείο είναι θέμα δυνατοτήτων.

Το πρόβλημα του Άρη δεν είναι ότι έχει «τραγικό» ρόστερ ή ότι οι παίκτες «δεν προσπαθούν». Το πρόβλημα είναι ότι η ομάδα έχει ένα μέτριο ρόστερ και λείπουν οι πρωταγωνιστές.

Γιατί οι πρωταγωνιστές είναι αυτοί που μετατρέπουν μία ομάδα που είναι «ok» σε όλα, σε μια ομάδα που είναι elite σε πολλά και «ok» στα υπόλοιπα. Ας έρθει ένας Ελίασον στα εξτρέμ, ένας Μανού (στο 100% του) στο δεκάρι, ένας χαφ τύπου Καμαρά, ένας δεύτερος φορ τύπου Φελίπε (ναι εντάσσω τον δεύτερο φορ στη συζήτηση των πρωταγωνιστών) και ξαφνικά ο Άρης είναι άλλη ομάδα.

Το ερώτημα είναι κατά πόσο ο Άρης μπορεί να φέρει αυτούς τους πρωταγωνιστές. Το να διορθωθούν κάποια οφθαλμοφανή λάθη του καλοκαιριού είναι το εύκολο, το θέμα είναι αν μπορείς να κάνεις το βήμα παραπάνω.

Όσο αυτό δεν συμβαίνει, θα κερδίζεις κάποιες (ένα κλικ) ποιοτικότερες ομάδες όπως τον Παναθηναϊκό και θα χάνεις από κάποιες (ένα κλικ) χειρότερες σου όπως ο Αστέρας, γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο.

Αυτή είναι η λεγόμενη no man’s land (γη κανενός) που χρησιμοποιούν στις αθλητικές τους συζητήσεις οι Αμερικάνοι. Το να είσαι καταδικασμένος να είσαι χειρότερος από τους καλύτερους, αλλά καλύτερος από τους υπόλοιπους.